مطالعه اثر نانو ذرات طلا در افزایش دوز جذبی تومورهای سرطانی

سرطان یکی از عواملی است که در جهان امروز موجب مرگ انسان ها می شود، هرساله بیش از 10 میلیون نفر به علت سرطان می میرند. براکی تراپی نوعی پرتودرمانی خاص می باشد که در آن از پرتوهای یونساز برای درمان سرطان و کنترل تکثیر سلول های سرطانی بدخیم استفاده می شود و می توان در آن مقدار مناسب تابش را برای بافت انتخاب نمود. رساندن دوز تابش موثر به سلول های سرطانی، بافت های سالم اطراف تومور را به چالش بزرگی وا می دارد. تکنولوژی جدید، یعنی کنترل مواد در مقیاس نانو، انقلاب بزرگی را در تشخیص و درمان بیماری ها بویژه سرطان، ایجاد کرده است. نانوذرات فلزات نجیب مثل نانو ذرات طلا و نانوذرات نقره و یا ترکیبی از هردو، می توانند به عنوان گیرنده های تابش استفاده شوند، به شرط آن که دوز جذبی توسط تومور را با کمترین میزان تابش فرودی ممکن، افزایش دهند. در این صورت بافت سالم اطراف تومور دچار کمترین آسیب می شود. هدف از این کار توصیف کمی مزیت استفاده از نانوذرات طلا در کاربردهای براکی تراپی است. عدد اتمی طلا 79 است، در واقع این هسته سنگین، با جذب بسیار بالای فوتون ها در تومور، سبب می شود تا تابش ناخواسته به بافت های سالم مجاور کاهش یابد. در این پژوهش، از فانتوم بافت نرم استفاده شده است. این فانتوم به صورت مکعبی با ابعاد cm10×cm10×cm10مدل-سازی شده است. ضخامت تومور 2 سانتیمتر و چشمه ایریدیوم-192 درون بافت نرم فرض شده است. محاسبات با استفاده از کد mcnp4c صورت گرفته است. غلظت نانوذرات طلای تزریق شده به تومور بین 0 تا 5 درصد می باشد. نتایج نشان می-دهد که حضور نانوذرات طلا با غلظت های مختلف، باعث افزایش دوز جذبی درون تومور می شود. حضور نانوذرات طلا باعث می شود تا بافت سالم اطراف تومور، دوز کمتری دریافت کند.